Ek vier lewe.

Ek sien gereeld Twitter, Facebook en Instagram posts oor 'Throwback Tuesday/Thursday' of 'FlashbackFriday', alles oor terugkyk en bietjie nostalgies raak. Dalk lag oor die idiotiese opmerking wat jy in 2011 gemaak het. Dalk huil oor 'n dag wat groot seer merk en het die heimwee jou aan die keel beet.

Nou vandag is een van daai dae vir my waar ek graag wil terugkyk. Daar is nie iets soos Weer'nKeerWoensdag nie, maar vandag merk wel 'n groot gebeurtenis in my lewe. Vandag vier ek om asem te haal. 'N paar jaar gelede op hierdie einste dag het ek byna my lewe verloor. Ellende tref jou onverwags. Dit vra nie oor jou naweek planne of wat jy nog more moet doen nie. Siektes kyk nie op jou kalender voor hulle met jou gebeur nie. Een aand gaan slaap jy met 'n hoofpyn en die volgende dag lê jy in 'n hospitaalbed met naalde in jou arms, gaan jy vir brainscans en vergiftig jou eie bloed jou van die binnekant af. Ek het  nooit gedink dit sal met my gebeur nie. In retrospek besef ek dat die situasie geweldig meer ernstig was as wat ek op die tyd besef het. Dit was 'n tydperk van baie huil en baie deurmaak en vandag 3 jaar later, kan ek met eerlikheid sê dat ek meer geseën is as ooit. God se tyd sal altyd die regte tyd wees. 3 jaar terug was my doel op hierdie aarde nog nie voltooi nie, daarom het Hy my 'n tweede kans gegee. 'N kans om oor te begin. Maar die grootste geskenk wat ek geleer het is waardering. Waardering vir my lewe, my gesondheid, my gesin. Die feit dat ek kan loop en praat en sien en hoor. Soveel mense verloor daardie voorregte na meningitis. My herstel was byna mirakelagtig en daar was nie een dokter wat die kans laat verbygaan het sonder om te sê hoe gelukkig ek is om sonder nagevolge te wees nie. Dit laat my net weereens besef - my God is goed, groot en magtiger as wat ons ooit sal kan begryp. 

Vandag merk vir my 'n belangrike dag op my kalender omdat dit my herinner dat ek sterk is, omdat ek die sterkste God binne my het. Ek tel my seëninge, ek sê dankie vir lewe en ek maak 'n belofte om nooit te vergeet hoe gelukkig ek is vir elke dag wat vir my geleen word nie. 

Ek het nog nooit spesifiek oor my ervaring gedig nie, maar ek deel graag een van my ouer gedigte wat ek glo redelik dieselfde konsep van geleende tyd en ons absolute magteloosheid beskryf. 

'hartkanker

alom-onbekend

hoekom?

Want ‘n hart is onstabiel

en klop onverwags vinniger, 

pyn sonder jou besef

anders as ander organe

geen waarskuwing voor hy faal

hy vra nie toekomsplanne nie

gee selde tweede kanse

​​​   ​    p                                    p

  hy bou                ​​o                      en  ​         o

tot hy eendag net…

​​​​​​​​​​​stop.'