Vandag merk die 50ste herdenking van een van die mees fenominale vroue wat al ooit geleef het. Vandag, 50 jaar terug, het Ingrid Jonker haarself oorgegee aan die branders op Drieankerbaai. Ek sit soms en wonder wat deur haar gedagtes moes maal, watter seer sy saam met haar moes saamdra. In 'n paralelle wêreld sou ek haar graag wou vat vir tee en vra "Hoekom?". Mense probeer hulle eie stories skryf. Probeer tob en verstaan wat in haar lewe aangegaan het, wat haar gedryf het tot oorgawe, maar die realiteit is, dat slegs sy alleen ooit sal weet wat haar gedagtes was. 'N maklike, eenvoudige, hoofstroom lewe was sy nooit bestem voor nie. Ek dink sy kon vereenseldig met die see omdat sy, nes dit, onvoorspelbaar, soms onverstaanbaar, maar nietemin asemrowend beeldskoon was.
Ek vier vandag jou lewe met baie tee en selfs meer gedigte. Ek probeer dit nie altyd verstaan nie, ek probeer dit eerder waardeer vir wat dit is.
50 jaar, en jou woorde raak, verander en betower steeds mense.
Rus in vrede, Ingrid.
"Uit hierdie Valkenburg het ek ontvlug
en dink my nou in Gordonsbaai terug
Ek speel met paddavisse in 'n stroom
en kerf swastikas in 'n rooikransboom
Ek is die hond wat op die strande draf
en dom-allenig teen die aandwind blaf
Ek is die seevoël wat verhongerd daal
en dooi nagte opdis as 'n maal
Die god wat jou geskep het uit die wind
sodat my smart in jou volmaaktheid vind:
My lyk lê uit gespoel op wier en gras
op al die plekke waar ons eenmaal was."
No comments:
Post a Comment